اشعار دکتر سید هادی محمدی

در سیناپس های توو در تووی خیال

پژواکِ گام‌هایت

رقصِ جنون‌آمیزِ ذراتِ کوانتومی‌ست

عشقِ ما، نه خطی، نه دایره

تلاقی انتگرالِ بی‌نهایتِ احتمالات

در گستره‌ی مه‌آلودِ عدم است

بریل تنم را که لمس کنی

تب ام آتش می‌گیرد

پلک می‌زنی، الگوریتمِ نویی متولد می‌شود

پر از کُدهای حسِ نابِ تو

من، الگویی سرگردان

در جستجویِ باگِ زیبایی‌ات

که هر بار

سیستمِ هستی‌ام را

دوباره تعریف می‌کند

مرا به خاطراتت سنجاق کن

مثل موریانه ای

روز ملی شدن نفتِ مُفتِ نفتالین

لای دندان پیراهنت

ما دو تکه پازلِ از هم گسیخته

در منطقِ فازیِ یک رویا

در هر برخورد

معنایِ جدیدی به هم می‌بخشیم

اینجا، زمان، یک متغیرِ دلخواه است

و عشقِ ما

حدی به سمت مثبت بی نهایت